برخی از صحابه و تابعین ناصبی بودند [مصادر اهل سنت]

برخی از صحابه و تابعین ناصبی بودند [مصادر اهل سنت]

بحث دشمنی و عداوت با اهل بیت علیهم السلام، علی الخصوص وجود مقدس امام امیرالمومنین علیه السلام نکته بسیار مهمی است که نباید از آن غفلت شود، و از طرفی می بینیم که به اعتراف جمع کثیری از علمای اهل سنت، برخی از صحابه و بسیاری از تابعین و مردم شام ناصبی و از دشمنان اهل بیت صلوات الله علیهم اجمعین بوده اند

برای مثال "شمس الدین ذهبی" از استوانه های علمی اهل سنت پیرامون این موضوع چنین می نویسد:

وَخَلَفَ مُعَاوِیَةَ خَلْقٌ کَثِیْرٌ یُحِبُّوْنَهُ وَیَتَغَالُوْنَ فِیْهِ، وَیُفَضِّلُوْنَهُ، إِمَّا قَدْ مَلَکَهُم بِالکَرَمِ وَالحِلْمِ وَالعَطَاءِ، وَإِمَّا قَدْ وُلِدُوا فِی الشَّامِ عَلَى حُبِّهِ، وَتَرَبَّى أَوْلاَدُهُمْ عَلَى ذَلِکَ، وَفِیْهِمْ جَمَاعَةٌ یَسِیْرَةٌ مِنَ الصَّحَابَةِ، وَعَدَدٌ کَثِیْرٌ مِنَ التَّابِعِیْنَ وَالفُضَلاَءِ، وَحَارَبُوا مَعَهُ أَهْلَ العِرَاقِ، وَنَشَؤُوا عَلَى النَّصْبِ نَعُوْذُ بِاللهِ مِنَ الهَوَى

معاویه مردم زیادی را بر جای گذاشت که او را دوست داشته و در مورد او غلو می کردند و او را برتری می دادند که یا به خاطر کرم او بود و یا به خاطر بردباری او، و یا به خاطر بخشش های معاویه بود و یا به این جهت بود که در شام متولد و بر اساس محبت او تربیت یافته بودند و در بین این گروه، گروه کمی از صحابه و جمعیت زیادی از تابعین و اهل فضل بودند که همراه او با اهل عراق جنگیده و بر روش نصب پرورش یافته بودند، از هوای نفس به خدا پناه می بریم

سیر اعلام النبلاء.ج3 ص128.ط موسسة الرسالة

از این اعتراف شمس الدین ذهبی به خوبی روشن می شود که برخی از صحابه و بسیاری از تابعین تابعین ناصبی یعنی امام امیرالمومنین علیه السلام بودند

از طرفی برخی از علمای اهل سنت با اسانید صحیح تصریح کرده اند که معاویه علاوه بر اینکه در کلام رسول خدا صلی الله علیه و آله لعن شده بود، غیر مسلمان از دنیا رفته است. و نتیجه این مطالب چنین است که برخی از صحابه به خاطر دشمنی با امیرالمومنین سلام الله علیه، فردی مثل معاویه لعنه الله را که در کلام رسول خدا صلی الله علیه و آله لعن شده و بی دین از دنیا رفته است را دوست می داشتند

این عمل صحابه و تابعین مصداق آیه 11 سوره حج است که خداوند متعال فرموده است:

وَمِنَ النَّاسِ مَن یَعْبُدُ اللَّهَ عَلَىٰ حَرْفٍ  فَإِنْ أَصَابَهُ خَیْرٌ اطْمَأَنَّ بِهِ  وَإِنْ أَصَابَتْهُ فِتْنَةٌ انقَلَبَ عَلَىٰ وَجْهِهِ خَسِرَ الدُّنْیَا وَالْآخِرَةَ  ذَٰلِکَ هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِینُ ﴿١١﴾

بعضى از مردم خدا را تنها با زبان مى ‏پرستند (و ایمان قلبیشان بسیار ضعیف است)، همین که (دنیا به آنها رو کند و نفع و) خیرى به آنان برسد، حالت اطمینان پیدا مى‏ کنند، اما اگر مصیبتى براى امتحان به آنها برسد، دگرگون مى ‏شوند (و به کفر رو می آورند)! (به این ترتیب) هم دنیا را از دست داده ‏اند، و هم آخرت را، و این همان خسران و زیان آشکار است

«اللهم العن النواصب»