نظر ابن حجر هیثمی در مورد توسل و رد بر ابن تیمیه ناصبی [مصادر اهل سنت]
نظر ابن حجر هیثمی در مورد توسل و رد بر ابن تیمیه ناصبی [مصادر اهل سنت]
یکی از راههای شناخت تفکر وهابی مخالفت با مشروعیت توسل است، بحث توسل هم از طریق اهل بیت علیهم السلام و هم از طریق اهل سنت امری ثابت است، ولی این وهابی ها هستند که مسلمین را به خاطر توسل متهم به شرک می کنند و به این بهانه آنها را به قتل می رسانند، در این مطلب نظر یکی از بزرگان اهل سنت "ابن حجر هیثمی" را در رابطه با توسل و رد بر تفکر وهابیت به نمایش می گذاریم
هیثمی در کتاب "الجوهر المنظم" می نویسد:
من خرافات ابن تیمیة التی لم یقلها عالم قبله وصار بها بین أهل الإسلام مثلة، انّه انکر الإستغاثة والتوسل به (صلّی الله علیه وسلّم) و لیس ذلک کما أفتی،بل التوسل حسن فی کل حال قبل خلقه وبعد خلقه فی الدنیا والاخرة
از جمله خرافات ابن تیمیه که هیچ عالمی قبل از او آن را معتقد نشده و به واسطه اعتقاد به آن در بین مسلمانان مورد سرزنش واقع شده، این که او استغاثه و توسل به پیامبر(ص) را انکار نموده است. این چنین که او فتوا داده نیست! بلکه در هر حالی متوسل شدن به پیامبر(ص) امری نیکو است چه قبل از خلقت ایشان و چه بعد از خلقت، در دنیا و آخرت
الجوهر المنظم فی زیارة القبر الشریف النبوی المکرم.ص148.ط دار جوامع الکلم
جایگاه هیثمی در بین اهل سنت
شمس الدین ذهبی (امام جرح و تعدیل اهل سنت) در ترجمه هیثمی می نویسد:
الإمام الأوحد الزاهد الحافظ
ذیل تذکرة الحفاظ.ص239.ط دار الکتب العلمیة
عبدالقار العیدروسی هم در کتاب "تاریخ النور السافر" می نویسد:
وفیها [سنة أربع وسبعین بعد التسعمائة ] فی رجب توفی الشیخ الإمام شیخ الإسلام خاتمة أهل الفتیا والتدریس ناشر علوم الامام محمد بن إدریس الحافظ شهاب الدین أبو العباس أحمد بن محمد بن علی بن حجر الهیتمی السعدی الأنصاری بمکة ودفن بالمعلاة فی تربة الطبریین وکان بحرا فی علم الفقه وتحقیقه لا تکدره الدلاء وإمام الحرمین کما أجمع على ذلک العارفون وانعقدت علیه خناصر الملاء إمام اقتدت به الأئمة وهمام صار فی إقلیم الحجاز أمة مصنفاته فی العصر آیة یعجز عن الإتیان بمثلها المعاصرون ... واحد العصر وثانی القطر وثالث الشمس والبدر من أقسمت المشکلات أن لا تتضح إلا لدیه وأکدت المعضلات آلیتها أن لا تتجلى إلا علیه لا سیما وفی الحجاز علیها قد حجر ولا عجب فإنه المسمى بابن حجر
تاریخ النور السافر عن اخبار القرن العاشر.ج1 ص258.ط دار الکتب العلمیة
