علی بن علی طالب علیه السلام اعلم به علم قضاوت بود و با احدی از صحابه مشورت نکرد اما با او مشورت می کردند[مصادر اهل سنت]

علی بن علی طالب علیه السلام اعلم به علم قضاوت بود و با احدی از صحابه مشورت نکرد اما با او مشورت می کردند[مصادر اهل سنت]


یکی از مطالب مسلم تاریخی، علم بی نظیر امیر المومنین علی بن ابی طالب علیه السلام می باشد تا جایی که به گواهی " ظافر القاسمی " استاد علوم اسلامی اهل سنت، ایشان در علم قضاوت اعلم و سر آمد بودند و با ایشان بسیار مشورت می شد اما با احدی از صحابه مشورت نکردند

على هذا النحو نشأت شورى القضاء منذ فجر الإسلام ،أیام الراشدین. فلا نجد أحدا منهم یستحی من الإستشارة ،لا أبا بکر، ولا عمر، ولا عثمان. أما علی بن ابی طالب فقد کان اقضى الصحابة والظاهر انه کان یستشار ولایستشیر. ومن یدری ؟ فإن ورع الإمام ربما دعاه لأن یسأل وأن یستشیر ولکن لم ترو لنا الکتب حادثه استشار فیها علی أحد من الصحابة

 

به همین نحو از فجر اسلام در دوره ی خلافت خلفای راشدین شورای قضاوت شکل گرفت. ما احدی از آنان را نمی یابیم که از مشورت گرفتن حیا کنند نه ابوبکر و نه عمر و نه عثمان. اما علی بن ابی طالب اعلم صحابه به علم قضاوت بود و ظاهر آن است که با او مشورت می کردند و او با کسی مشورت نمی کرد و چه کسی می داند ؟ ورع امام چه بسا او را به این می خوانده که سوال کند و مشورت بگیرد اما کتاب ها برای ما حادثه ای را نقل نکرده که در آن علی بن ابی طالب از احدی از صحابه مشورت نگرفته باشد

 

نظام الحکم فی الشریعة و التاریخ الاسلامی.ج2 ص329.ط دار النفائس

 

نکات مهم:

 

الف) امیرالمومنین علیه السلام اعلم صحابه در علم قضاوت بوده اند


ب) امیرالمومنین علیه السلام محل رجوع و مشورت صحابه بوده اند اما با احدی از صحابه مشورت نکرده اند و تاریخ نیز این را نقل نکرده و قطعا چنین چیزی نشان دهنده ی اعلمیت نسبت به صحابه می باشد

 

ج) اگر بر فرض خبری مبنی بر مشورت امیر المومنین با سایرین یافت شود، این نشان دهنده ی ورع ایشان است و نه احتیاجشان به علم دیگران !

از همین رو برخی از علمای مخالفین به مطلبی جالب اشاره کرده اند :

وَکَانَ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ قَلِیلَ الِاسْتِشَارَةِ فِیهَا فَقِیلَ لِأَنَّهُ لَمْ یَبْقَ فِی عَصْرِهِ عَدِیلٌ یُشَاوِرُهُ

و علی بن ابی طالب در این موارد قلیل الاستشاره بود (کم مشورت می کرد)، پس گفته شده که در زمانش کسی هم تراز وی باقی نمانده بود که با او مشورت کند

 

الحاوی الکبیر.ج16 ص48.ط دار الکتب العلمیة